TERAPIA PRZECIWGRZYBICZNA - LECZENIE

Chociaż istnienie grzybów sięga miliarda lat wstecz, historia mikologii medycznej i ludzkich grzybic, jak sprawdził Espinel-Ingroff, rozpoczęła się
na początku 19 wieku we Włoszech wraz z odkryciem grzybicy favosa. Pod koniec 19 wieku raport Gilchrista o ludzkim przypadku blastomykozy w 1894 roku zwiastował początek mykologii medycznej w USA. W ciągu następnych 60 lat punkty orientacyjne w tej dziedzinie obejmowały odkrycia
i charakterystykę grzybów dymorficznych, uznanie grzybów za ludzkie patogeny zdolne do wywoływania chorób ogólnoustrojowych, opracowanie laboratoryjnych testów diagnostycznych i systemów klasyfikacji oraz wstępne badania epidemiologiczne i ekologiczne. Wraz z tymi odkryciami uświadomiono sobie również, że choroby grzybowe były powszechne i stawały się coraz bardziej powszechne wraz z postępem w medycynie.
W tym okresie leczenie tych nowo odkrytych chorób było nieco prymitywne i obejmowało głównie terapię chirurgiczną. Terapie niechirurgiczne ograniczały się do stosowania dużych dawek jodku potasu, słabych kwasów, takich jak fenol, barwników, takich jak fiołki metylowe lub innych szkodliwych czynników,
w tym bromu, nadmanganianu potasu i oleju z terpentyny z oliwą z oliwek.

Wraz ze wzrostem rozpoznawania zakażeń grzybiczych wzrosło również zapotrzebowanie na dożylne  lub doustne środki przeciwgrzybicze.